Al gauw ontdekte ik dat het voor communicatie helemaal niet vanzelfsprekend is om (standaard) mee te doen. "Het management is het niet altijd duidelijk waar communicatie voor staat" was de boodschap, dus daar zette ik in de eerste instantie op in: interne profilering en het aantonen van mijn toegevoegde waarde. Gek genoeg leek na 20 succesvolle projecten nog altijd niet voldoende bewijs geleverd om communicatie als vanzelfsprekend te beschouwen. Hier was meer aan de hand.
Wat ik óók ontdekte, was dat de communicatieafdeling zelf het normaal vond dat er eerst bewijzen geleverd moesten worden. Daarna kon je pas echt meedoen. Dat idee werd jarenlang (!) verkondigd. Toen ik na een aantal jaar die organisatie verliet, was er nog niets veranderd.
Bewijs
Maar stel je nou eens voor dat jij als communicatiespecialist alle disciplines waarmee je samenwerkt eerst vraagt of zij hun toegevoegde waarde aantonen vóórdat je hen serieus neemt? Dat je tegen een manager of opdrachtgever zegt: 'joh, dat managen van jou is ongetwijfeld nuttig, maar wat je nou zo'n hele dag doet en toevoegt is mij een raadsel. Wil je mij eerst 20 functioneringsgesprek verslagen sturen en een paar door jou geschreven jaarverslagen. Dan kijk ik daarna of je mee mag doen in mijn strategische communicatieplannen. Het idéé!
De worsteling van communicatiemensen om als volwaardig professional gezien te worden is nog altijd aan de orde. Een van de vragen die me heeft beziggehouden is "waarom worden communciatiespecialisten aangenomen als er geen gebruik wordt gemaakt van hun capaciteiten?"
Misschien valt daar wat te winnen: in tweerichting - verwachtingsmanagement voordat je een functie aanvaardt.
Eén ding is wat mij betreft glashelder: zolang we zelf geloven en uitstralen dat we onze toegevoegde waarde eerst moeten bewijzen voor we mogen meedoen, zal het ook zo zijn. Serieus nemen, begint bij jezelf.
Sapphira Rodens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten